W tę piękną noc
Przez życie szliśmy jak przez noc,
krocząc do przodu i nie widząc celu.
Pojedyncze świece oświetlały nam drogę,
lecz nadal nie znaliśmy planu.
I wstało Słońce!
,,Habemus Papam!” rozświetliło oblicze ziemi.
I przyszedł On w tę piękną październikową noc,
by zmienić świat i nasze życie.
Papież Polak – nasz Rodak.
I zstąpił Duch, który zmienił tę ziemię.
W sercach zapłonęła nadzieja
i pokonaliśmy zło
dzięki mądrości i mocy Jana Pawła II.
Dziś powoli budzi się wiosna,
ale wszyscy jakby smutni, zamyśleni.
Za to niebo takie niebieskie, jakby czekało na Świętego,
a Słońce o twarzy Boga tak wysoko,
jakby oświetlało drogę do Bram Raju.
Noc, w kościołach ludzie, tłumy ludzi...
Czyżby koniec świata?
Nie, to Jan Paweł II odchodzi,
w tę piękną kwietniową porę
powraca do Domu Ojca.
Patrząc na zachodzące słońce,
widzę Watykan i naszego Papieża,
który pokazuje jak umierać –
to Jego ostatnia lekcja dla mnie.
Sobotni ranek, razem ze słońcem budzi się nadzieja.
Cały świat schował się w Kościele,
wierząc w cud, aż tu nagle…
21.37… Stało się. Wypełniło się przeznaczenie.
Nasz przewodnik powrócił do Domu Ojca
w tę piękną kwietniową noc,
a dookoła była tylko modlitwa.
Nowy dzień.
Słońce znowu wschodzi,
a z nim nadzieja budzi świat do życia,
bo Jego słowa trwają w nas
i wszystko od nas zależy!
(*)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz